Het humanisme heeft oude wortels. In het oude Griekenland (van voor Christus) waren er al denkers die over de menselijke waardigheid schreven. Zij vonden het zelfstandig nadenken de belangrijkste eigenschap van mensen. Hun filosofieën kwamen aan het einde van de Middeleeuwen weer in de aandacht, toen de kerk minder macht kreeg en de zelfstandige wetenschap begon op te komen.
In de eeuwen daarna kwamen er steeds meer denkers die moeite hadden met het geloof in God of bovennatuurlijke krachten. Zij stelden de menselijke zelfstandigheid centraal en vonden dat de mensen zelf ook regels voor goed gedrag konden opstellen. Grote Nederlandse geleerden als Erasmus en Hugo de Groot waren belangrijk voor die ontwikkeling. Na de Tweede Wereldoorlog leidde die stroming tot het opstellen van de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens, ook wel de Mensenrechten genoemd.
Nederland kent het Humanistisch Verbond, een organisatie waar ongeveer tienduizend mensen lid van zijn. Maar er zijn veel meer mensen die humanistische idealen hebben. Vaak ook zonder dat ze zichzelf ‘humanist’ noemen. Naar schatting gaat het om een half miljoen mensen in Nederland.
Via het Humanistisch Verbond werken er op verschillende plaatsen in ons land humanistische raadslieden. Zij staan mensen bij die vragen hebben over de zin van het leven.
