‘Ietsisme’ is natuurlijk een rare term. Maar er zijn in Nederland heel veel mensen die niet bij een kerk horen, of die alleen ‘van huis uit’ kerkelijk zijn. Toch beschouwen ze zichzelf niet als atheïsten – ze zijn er niet van overtuigd dat er geen godheid is. Ook noemen ze zich geen humanist, socialist of liberaal. Er is eigenlijk geen enkele levensbeschouwing waar ze zich mee identificeren. Uit onderzoeken blijkt dat verreweg de meesten van hen geloven dat er een godheid of een hogere macht is, ‘iets’. Daarom spreekt men wel eens van het ‘ietsisme’.
Het valt niet mee om iets over deze groep mensen te zeggen. De meesten van hen besteden niet veel aandacht aan hun levensbeschouwing. Ze zijn er niet echt mee bezig. Misschien omdat het ze niet zo interesseert, of omdat zij zich vooral bezighouden met hun carrière, gezin, sport, hobby’s of vriendenkring.
Anderen interesseren zich wel voor levensbeschouwing. Ze lezen er over, doen aan yoga of t’ai chi (een Chinese bewegingskunst), of beleven bepaalde momenten in het jaar met hun eigen gewoonten of zelfs rituelen. Het kan ook zijn dat ze daarmee beginnen als ze in een crisissituatie terechtkomen, als ze te maken krijgen met ziekte, dood of bijvoorbeeld een echtscheiding. Dan dringen zich vragen op naar de zin van het leven.
Een ding hebben ze gemeen: ietsisten zullen zichzelf nooit zo noemen. Ze vormen geen groep met een gezamenlijke identiteit.
